do drzew, chwiały się wraz z leciuchnym powiewem, tak lekkim, iż nie szeleścił nawet liśćmi. Henryk Sienkiewicz 8 Może i owa pogoda na świecie napawała tak pana Kmicica wesołością, bo oblicze rozjaśniało mu się coraz więcej. Wreszcie pociągnął miodu i rzekł do żony: - Oleńka, a pójdź ino tu! Coś ci rzeknę. - Byle nie coś takiego, czego nierada słucham. - Jak mi Bóg miły, nie! Daj ucho! To rzekłszy objął ją wpół, przysunął wąsy do jej jasnych włosów i szepnął: - Jeśli będzie chłop, to niech mu będzie Michał. Ona zaś odwróciła twarz nieco zapłonioną i odszepnęła mu z kolei: - A obiecałeś się nie przeciwiać, żeby był Herakliusz? - Bo widzisz, dla Wołodyjowskiego... - Zali nie pierwsza pamięć dziada? - I mego dobrodzieja... Hm! prawda... Ale drugiemu będzie Michał! Nie może inaczej być! Tu Oleńka wstawszy próbowała się uwolnić z rąk pana Andrzeja Kmicica, ale on, przygarnąwszy ją jeszcze silniej do siebie, począł całować po ustach, po oczach, powtarzając przy tym: - A mój ty krociu, mój